|
|
|
|
Czwarty dzień zwiedzania
zaczął się od zamieszania, gdyż przewodniczka usiłowała nam wmówić, że
zrezygnowaliśmy ze zwiedzania zamku Linderhof. Jako żywo z niczego nie
rezygnowaliśmy, więc zmusiliśmy ją do uwzględnienia go w planach na ten
dzień o jakiejś dogodnej godzinie. Ale na początek nie zważając
na program wycieczki pognaliśmy gazem bezpośrednio pod
Zugspitze, aby skorzystać z chwili przejaśnienia i kolejką wjechać na
ten szczyt.
|
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
Zugspitze należy do pasma górskiego Wettersteingebirge znajdującego się
w Alpach Bawarskich (Tyrolsko-Bawarskich Alpach Wapiennych) na granicy
niemiecko-austriackiej w okręgu Garmisch-Partenkirchen. Nazwa góry
pochodzi od częstych lawin (z niemieckiego: Lawinenzüge) schodzących w
dół stromej północnej ściany.
Na masywie Zugspitze spotykają się grań główna Wetterstein
(stanowiąca granicę pomiędzy Austrią i Niemcami), grań Blassen i grań
Waxenstein. Również tutaj znajdują się dwa z kilku niemieckich lodowców
– Schneeferner i Höllentalferner.
Na płaskowyżu Zugspitze, zwanym Zugspitzplatt, znajduje
się najwyżej położony i jedyny w Niemczech ośrodek narciarski na
lodowcu. Na wierzchołku góry znajduje się ponad stuletnie schronisko
monachijskiej sekcji Niemieckiego Związku Alpejskiego - Münchener Haus.
Również od ponad stu lat na szczycie góry stoi stacja meteorologiczna,
zbierająca dane o lokalnym klimacie w ramach międzynarodowego projektu
GAW.
|
|
|
Pierwsze udokumentowane zdobycie szczytu zostało dokonane przez grupę
osób prowadzoną przez podporucznika Jozefa Nausa dnia 27 sierpnia 1820
w ramach działalności Biura Topograficznego Króla Bawarii. W grupie tej
byli pomocnik Maier oraz przewodnik górski Georg Deutschl. 7 stycznia
1882 F. Kilger, H. Zametzer, J. Zametzer oraz H. Schwaiger
przeprowadzili pierwsze zimowe wejście na szczyt.
|
|
|
Dość
długo wysokość Zugspitze szacowano na 2960 do 2970 metrów. Najnowsze
pomiary Bawarskiego Krajowego Urzędu Pomiarowego wskazują na dokładną
wartość 2962,06 m. Z tego powodu jedna z kawiarni na Zugspitze nazwana
została "2962".
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Absolutne cudo, widoki zapierające dech i zazdrość zżerająca na widok narciarzy.....
|
|
|
Udało się załapać na chwilę pogody i zaliczyć szczyt, teraz możemy
wrócić do planów wycieczkowych czyli jedziemy do zamku Linderhof.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ten
pałac Ludwik II Bawarski zbudował w neobarokowym stylu. To w tym zamku
Ludwik II Bawarski mieszkał przez dłuższy czas. Plany budowy powstały w
1869 roku, natomiast budowlę wzniesiono w latach 1874-1878. Wybudował
go architekt Georg Dollmann.
Linderhof nie jest kopią istniejącej budowli jednak przy jego budowie
Ludwik II zainspirował się Petit Trianon w Wersalu oraz innymi XVIII
wiecznymi budowlami francuskimi.
|
|
|
Park ukończono w 1880 roku pod kierunkiem Karla von Effnera, dyrektora Królewskich Ogrodów.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Zamek
Linderhof - a właściwie pałac - okazał się najładniejszy ze wszystkich
oglądanych podczas tej wycieczki. Nieduży, ale pięknie wyposażony,
stylowy, otoczony przepięknym parkiem, w którym rozmieszczone zostały
niewielkie budowle takie jak budynek marokański, grota Wenus (sztuczna),
budynek mauretański, kapliczka św. Anny. Sala lustrzana w pałacu
zapiera dech - jest niepowtarzalna. I gdyby nie nasz upór ominęlibyśmy
go.......
|
|
|
Następny punkt programu to leżące nieopodal opactwo Benedyktynów
w Ettal. W opactwie tym do dzisiaj mnisi produkują nalewki i piwo.
|
|
|
Opactwo powstało już 1330 dla sprowadzonych tutaj Benedyktynów którzy
do dnia dzisiejszego opiekują się opactwem. Klasztor ten zachował swoje
historyczne zaplecze (m.in. budynek browaru). Ponadto znajduje się tu
siedziba Bawarskiej Kongregacji Benedyktynów, dom gościnny,
gimnazjum z internatem.
Budowa opactwa trwała w latach 1330–1370.
|
|
|
Kościół powstał na planie dwunastoboku jako ideowa kopia Grobu
Pańskiego w Jerozolimie. Była to gotycka budowla z nawą, której
sklepienia wspierały się na położonym w centrum filarze. Do dnia
dzisiejszego zachował się gotycki portal z tympanonem fundacyjnym.
Przedstawia on Grupę Ukrzyżowania u stóp których klęczą postaci Ludwika
IV Bawarskiego i jego żony Małgorzaty Holenderskiej. Kres świetności
opactwa położyła reformacja, kiedy to pod klasztor najechały wojska
elektora Saksonii Maurycego Wettyna. Zdobyte opactwo zostało poważnie
zniszczone, a następnie odbudowane. W 1709 opat Placidus II Seiz,
założył na terenie opactwa Akademię Rycerską (niem. Ritterakademie)
która się stała cenioną instytucją i ośrodkiem edukacji w Bawarii. W
1744 pożar zniszczył kompleks. Odbudowany został w duchu baroku.
Zachowano pierwotny plan kościoła dodając od wschodu okrągłe w planie
prezbiterium. Pracami kierował Enrico Zuccali architekt związany z
Włochami i Szwajcarią, znający twórczość Berniniego. Wnętrze otrzymało
bogatą dekorację stiukową oraz malarską i nowy barokowy wystrój.
Dekoracja stiukowa jest dziełem przedstawicieli tzw. Szkoły z Wessobrunn
|
|
|
W
1803 dokonano kasaty klasztoru. Od 1809 był własnością Josefa von
Elbing, w 1859 majątek sprzedano księciu Pappenheim. Dokonano drobnych
zmian i renowacji przede wszystkim elewacji zewnętrznych. W 1898
klasztor nabył baron Theodor von Cramer-Klett, a dwa lata później
został zwrócony Benedyktynom. Zakonników sprowadzono z bawarskiego
opactwa w Scheyern. W 1920 kościół klasztorny otrzymał status bazyliki
mniejszej.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Nabyliśmy
benedyktyńskie nalewki, benedyktyńskie piwo i brzęcząc butelkami
ruszyliśmy do hotelu, planowaną wizytę w Garmisch-Partenkirchen
przekładając na dzień następny.
|
|
|
DALEJ
|
|
